Na przestrzeni wieków zachowania językowe użytkowników mowy polskiej ewaluowały. Uwarunkowały je wydarzenia historyczne, polityczne, gospodarczo-ekonomiczne, społeczno-obyczajowe czy wreszcie kulturowe. We wszystkich jednak tych czynnikach dostrzegamy cechy społeczności, która każdorazowo dostosowuje swoje zachowania językowe do zmieniającej się rzeczywistości.
Od 1999 r. 21 lutego obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego. Został on ustanowiony przez UNESCO na pamiątkę wydarzeń
w Bangladeszu z 1952 r., gdzie w wyniku walk o nadanie językowi bengalskiemu statusu języka urzędowego zginęło pięciu studentów. Szacuje się, że obecnie ok. 6 tys. języków jest zagrożonych wyginięciem.
Międzynarodowy Dzień Języka Ojczystego stwarza możliwość refleksji nad pięknem polszczyzny.
W naszej szkole, święto to stało się okazją do zorganizowania konkursu wśród klas: IV-VIII, którego celem było wybranie najpiękniejszego polskiego słowa. Słowa, zwracającego swoją uwagę nie tylko brzmieniem, ale także znaczeniem. Wśród propozycji słów znalazły się takie jak: horyzont, żółć, kocham, czy wreszcie tak bliski naszym sercom wyraz: rodzina.
Bezapelacyjnie, zwycięskim słowem zostało słowo: „żąć”,tzn. ścinać zboże lub trawę, którego już niestety nie używamy w dzisiejszych czasach, ale które- poprzez nagromadzenie znaków diakrytycznych w najlepszy sposób odzwierciedla charakter pięknego języka polskiego. Pomysłodawcą tego słowa był Stanisław
z kl. VIII b.
Serdecznie gratulujemy!
Zaś nam wszystkim użytkownikom języka polskiego życzymy, abyśmy podążając za radą prof. Jana Miodka mówili pięknie. „Pięknie mówić to mówić tak, żeby ludziom chciało się słuchać. Każdy Niemiec mówi świetnie po niemiecku, każdy Hiszpan po hiszpańsku, a każdy Polak po polsku. To nie jest żadna sztuka wysławiać się dobrze w swoim własnym języku. Na atrakcyjność i piękno języka pracuje wszystko, nie tylko poprawna gramatyka, nie tylko wyczucie stylistyczne, ale także intonacja i gestykulacja. Wszystko to czyni człowieka atrakcyjnym
w mowie.